امير هوشنگ ابتهاج، شاعر نامدار ايراني، درگذشت.
امير هوشنگ ابتهاج، متخلص به «ه.ا.سايه»، شاعر و پژوهشگر معاصر فارسي زبان است كه در رشت متولد شد. پدرش از مردان سرشناس رشت و مدتي رئيس بيمارستان پورسيناي اين شهر بود.
ابتهاج در جواني دلباخته دختري ارمني به نام گاليا شد كه در رشت ساكن بود و اين عشق دوران جواني دست‌مايه اشعار عاشقانه‌اي شد كه در آن ايام سرود.
نگرش مدرن و اجتماعي شعر نيما، به ويژه پس از سرايش ققنوس، با طبع او كه اساسا شاعري غزل‌سرا بود، همخواني نداشت؛ پس راه خود را كه همان سرودن غزل بود، دنبال كرد.
ابتهاج فعاليت هنري خود را از سال 1325 با انتشار مجموعه شعر «نخستين نغمه‌ها» آغاز كرده است و تاكنون بيش از ده دفتر شعري همچون «سياه‌مشق» و «دفتر تاسيان» از وي منتشر شده‌اند. عمده اشعار او در وصف عشق هستند اما چيزي كه محبوبيت سايه را دو چندان مي‌كند، بيان هنرمندانه مضامين اجتماعي با زبان شعر است.
هوشنگ ابتهاج در وصف تخلص نام سايه چنين گفته است: «سايه كلمه‌اي سرد است، به گمان من در كلمه سايه يك مقدار آرامش و فروتني و بي‌آزار بودن هست؛ در آن نوعي افسوس است و ذات معناي اين كلمه، نوعي افتادگي دارد در مقابل خشونت و حتي مي‌شود گفت وقاحت.»
«پير پرنيان‌انديش»
اين كتاب ماحصل گفت‌وگو‌هاي بي‌پايان و دلنشنين با ابتهاج است؛ سايه از خاطراتش گفته است و به نوعي تاريخ زمانه‌ي خود را در ميان اين خاطره ها به گوش ما رسانده است.
«آينه در آينه»
مجموعه شعري از هوشنگ ابتهاج كه نكته جالب توجه در اين مجموعه اين است كه گزينش اشعار توسط استاد شفيعي كدكني صورت گرفته است.
هوشنگ ابتهاج در نوزدهم مرداد سال 1401 در سن 94 سالگي در شهر كلن آلمان درگذشت.
بي‌شك نام و ياد استاد بزرگ،امير هوشنگ ابتهاج، تا ابد در حافظه‌ي ما باقي خواهد ماند. مردي كه عشق بزرگي در دل داشت و با سرودن شعرهايش جاني تازه به شعر معاصر و البته آثار فاخر موسيقي ايراني داد.
نام و يادش گرامي و زنده باد.
