سیمین بهبهانی؛ بانوی غزل های آزادی
سیمین بهبهانی بدون شک از ماندگارترین نام‌های شعر و ادب پارسی است؛ این نامداری و ماندگاری تا حدی است که بزرگان هنر این سرزمین، بزرگداشت او را تجلیل از مقام شعر می‌دانند و به‌نوعی از او به عنوان عصاره شعر و دنبالهٔ سنت شعر فارسی یاد می‌کنند.
دلیل مقبولیت اشعار سیمین بهبهانی، هم‌مسیر بودن با جریان‌های اجتماعی و روح و روان مردمی است که مخاطب غزل‌های بی‌تکرار او هستند.
سیمین خلیلی مشهور به سیمین بـِهْبَهانی (۱۳۰۶ -۱۳۹۳)؛ معلم، نویسنده، شاعر و غزل‌سرای معاصر ایرانی و از بزرگترین هنرمندان فرهنگ و ادبیات پارسی است.
بهبهانی بخاطر سرودن غزل‌های فارسی در وزن‌های بی‌سابقه به “نیمای غزل” مشهور است؛ شهرتی که از دل خلق بیش از ۶۰۰ غزل بی‌همتا همچون شعر بی‌نظیر «دوباره می‌سازمت وطن»، در بیش از بیست عنوان کتاب، بدست آمده است.
اشعار سیمین بهبهانی با پیوند خوردن غزل به موضوعات اجتماعی به درخشش بی‌سابقه ای رسید و حاصل این شکوه بی‌پایان در آثار خوانندگان بسیار زیادی همچون محمدرضا شجریان بروز پیدا کرد.
او با سال‌ها تلاش در مقام یک معلم آموزش و پرورش به رسالت خود پرداخت و با عضویت در انجمن‌های ادبی و شعر و موسیقی ایران، کانون نویسندگان و فعالیت‌های حقوق بشر نام خود را برای همیشه در کنار بزرگان این سرزمین جاودان ساخت.
کاش من هم همچو یاران، عشقِ یاری داشتم
خاطری می‌خواستم یا خواستاری داشتم
تا کشد زیبارخی بر چهره‌ام دستی ز مهر
کاش چون آیینه، بر صورت غباری داشت
رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده
شب مانده است و با شب تاریکی فشرده
کولی کنار آتش رقص شبانه ات کو؟
شادی چرا رمیده؟ آتش چرا فسرده؟
این کتاب گفت‌وگویی با سیمین بهبهانی در مورد ابعاد مختلف زندگی هنری اوست که توسط مهدی مظفری ساوجی و انتشارات نگاه، بین سال های ١٣٨٥ تا ١٣٩٠ منتشر شده است.
سیمین بهبهانی، دو بار در سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۲، نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شد و همچنین، چندین جایزه بین‌المللی نیز در کارنامه پر افتخار او به چشم می‌آید.
شما سیمین بهبهانی را با کدام یک از اشعار او می‌شناسید؟
